Famke en haar kleintjes weten precies hoe het moet
Geen fel licht aan, geen lawaai maken, geen gepraat rondom de werpkist. Nee, we zijn heel stil en kijken. De honden weten op hun instinct wat ze moeten doen, zowel de groten als de kleinen.
Vaderhond maakt zich uit de voeten, zodra de bevalling zich aankondigt. Moederhond begint te hijgen en kijkt me meewarig aan. Dan ineens wordt ze alert en begint te slikken aan haar achterwerk. Ha, daar is de eerste pup. Vliesje, slijm en bloed worden weg gelebberd.
Voor ze haar eerste pup helemaal schoon heeft, begint onze Friese stabij weer aan haar achterwerk te likken. De tweede pup wordt geboren. De eerstgeboren pup blijkt in dezelfde tijd de weg naar de tepel feilloos te hebben gevonden. Tussen de geboorte van de derde en de vierde pup zit ruim tien minuten. Moeder Famke benut die met het schoonlikken van het kleed in de werpkist en haar kleintjes. Ja werkelijk, als nummer drie geboren wordt, is er geen spoortje bloed van de eerstgeborenen meer te zien.
Uiteraard, de derde en vierde pup laten ook wat achter, net als het vijfde hondje dat ter wereld komt. Echter, net als zojuist likt en likt de moeder zowel de pups als het nest steeds opnieuw zorgvuldig schoon. De jonge hondjes verrichten ondertussen hun eerste daad, allemaal dezelfde: een tepel bemachtigen.
Na slechts anderhalf uur liggen zeven schattige mormeltjes, vochtig van het vruchtwater maar intens tevreden, in één lange rij te sabbelen langs moeders buik.
